Brandalarm
‘Wij willen graag een uitvaart met het sacrament van de eucharistie.’
Ik leg uit dat ik, als geestelijk verzorger/pastoraal werker, daar niet voor kan zorgen. Ik mag wel de Communie uitdelen die eerder in een eucharistieviering door een priester is gezegend en gebroken en bewaard om bij ziekenbezoek en in Communievieringen te delen. Mevrouw vertelt dat het voor haar altijd heel belangrijk was om samen met haar man de Communie te ontvangen. Haar man kwam de laatste decennia niet meer in de kerk. Zij gaat alleen met kerstmis samen met haar dochters. De kinderen hebben geen van allen meer wat met het geloof. Voor hen hoeft de Communie helemaal niet.
Ik stel voor om in een ritueel alleen mevrouw de Communie te geven. Men gaat hiermee akkoord. De afscheidsdienst wordt gehouden in een schattig protestants kerkje dat niet meer als zodanig functioneert, maar nu in gebruik is als concertzaal en gelegenheid voor rouw- en trouwdiensten.
Het is voor het eerst dat ik in deze kerk kom en ben dubbel blij dat ik geen Communie hoef te delen, want het zou gezien de indeling van de kerk heel lastig zijn om mensen op een goede manier naar voren te laten komen om de hostie te ontvangen.
Ik zegen de overledene bij binnenkomst en heet iedereen welkom. De kinderen en kleinkinderen steken kaarsen aan rond de baar. Dan halen de nabestaanden om beurten herinneringen op aan de overledene. Er wordt gelachen, de overledene had veel gevoel voor humor. En er worden tranen weggepinkt.
Dan deel ik de Communie uit. Ik benoem de verbondenheid van mevrouw met haar man en met God, en spreek de hoop uit dat de Christuskracht die van de hostie uitgaat haar levenskracht mag geven om straks de draad van het leven zonder haar man weer op te pakken. ‘Omdat u altijd samen met uw man de Communie ontving’, zeg ik, ‘doen we dat vandaag nog eens voor de laatste keer. Ook uw man geef ik de Communie mee als leeftocht voor onderweg naar de eeuwigheid.’ Ik leg de hostie op de kist.
Zegening met wijwater en wierook volgt. De uitvaartbegeleidster helpt me met het aanreiken van de wierook. Na de bewieroking brengt ze de wierook naar achteren. Ze zet deze in het halletje voor de deur om daar uit te walmen.
We sluiten de bijeenkomst af met het lied van Adrea Bocelli, ‘Time to say goodbye ‘. En dan gilt opeens het brandalarm door de kerk. Iedereen schrikt op en schiet in een bulderende lach! Dit is een grap van de overledene. Dat kan niet anders.
Dit past zo bij hem. Iedereen herkent het meteen.
Dat de wierook in het halletje recht onder de rookmelder was gezet, hebben we maar niet verteld….