De telefoon gaat. ‘Wij willen graag een katholiek voorganger voor de uitvaart van vader, maar die gaat gehouden worden in zijn achtertuin. Is dat een probleem voor u?‘ Tegen dit soort uitdagingen ben ik nooit bestand, en ik zeg toe.
Wanneer ik op bezoek kom, zie ik erg verdrietige mensen die zeker weten wat ze voor hun vader willen. ‘Vader kwam al heel lang niet meer in de kerk. Hij geloofde nog wel in God enzo, maar de kerk als instituut zei hem niets meer.’
Het bleek dat vader al lang ziek was en niet meer goed uit de voeten kon. Maar tuinieren was zijn passie. Zijn tuin was zijn paradijs. Hier ervoer hij Gods schepping dichtbij. Daarom wilden ze graag dat de uitvaart in de tuin gehouden zou worden. Men liet mij de tuin zien. Het was net de hof van Eden, zo mooi!
Een zoon geeft me een enveloppe. ‘Vader voelde de dood al aankomen en heeft daarom wat teksten bijeen gezocht die hij mooi vond.’ Inderdaad kwamen er prachtige teksten van de H. Augustinus maar ook van Thomas van Aquino tevoorschijn.
Wat voor mij, als voorganger, een beetje lastig was, was dat sommige teksten qua visie op de dood elkaar tegenspraken. Bij de een was er een onvoorwaardelijk geloof in een hiernamaals bij de ander werd er van uitgegaan dat dood gewoon dood is en er dus geen sprake is van een leven na de dood. Misschien was dit ook wel waar vader mee geworsteld had; is er nu wel of geen leven na dit leven? De twijfel van het geloof.
Met de kinderen bespreek ik hoe we het afscheid vorm kunnen geven en hoe we al hun wensen kunnen verwerken tot een mooi soepel lopend geheel. Spannend is altijd het stukje over de muziek. Er zijn daarvoor zoveel mogelijkheden. Maar gelukkig hoeft dat niet meteen in dit eerste gesprek al duidelijk te zijn.
De familie kiest voor alleen een afscheid in de tuin. Daarna zal vader in een rouwauto naar het crematorium worden gebracht.
De tuin als Gods schepping staat centraal bij het afscheid. Er liggen prachtige bloemstukken rond de kist. Bloemen als symbool van eeuwig leven. De paaskaars wordt aangestoken, vader wordt met waxinelichtjes vol in het licht gezet en, herinneringen worden opgehaald. Muziek die vader mooi vond, wordt gedraaid.
Aan het einde wordt iedereen gevraagd naar voren te komen om afscheid te nemen en de overledene toe te dekken met bloemen uit zijn eigen tuin. Zo maken we de overgang naar het hiernamaals voor hem gemakkelijker. We geven hem zijn vertrouwde bloemen mee., in de hoop dat hij nu elders verder mag leven.
En ik spreek uit dat hij daar, waar hij hopelijk nu is, ook mag tuinieren, maar dan gezond en wel als opnieuw geboren!
Daar toosten we op!