Moeder overleed vrij onverwacht. Ze had een turbulent leven achter de rug en had o.a. een poos in Zwitserland gewoond. De laatste paar jaar woonde ze weer in Nederland. Ook haar kinderen woonden allemaal in Nederland. Op één na. Hij was twee toen hij na een kort maar heftig ziekbed in Zwitserland overleed. Op een prachtige begraafplaats op een heuvel vlak bij het dorp Beitenwil werd hij begraven. De bergen omarmden en beschermden hem. Weidebloemen begroeiden zijn grafje.
Het leven van moeder ging verder maar overal droeg ze het verlies van haar zoontje met zich mee. Waar ter wereld ze ook woonde, de leegte van het gemis bleef. Ze had geleerd, dat voor verlies vluchten niet werkt.
Nu was zij overleden. De kinderen wilden graag een persoonlijk afscheid waarbij moeder ’s leven centraal zou staan. Maar ook wilden ze heel graag dat moeder gezegend en bewierookt zou worden. Ze was tenslotte katholiek opgevoed. Ook al deed ze de laatste tijd bijna niets meer aan haar geloof, verder dan naar de nachtmis gaan met haar kinderen kwam ze niet meer, de katholieke rituelen waren haar dierbaar.
Het werd een prachtige uitvaart mèt de katholieke rituelen en heel persoonlijke verhalen van de kinderen en kleinkinderen. Ook de muziek die uitgekozen was, paste perfect in het geheel. Het werd precies zoals moeder en de kinderen dat gewild hadden.
Een paar weken later kreeg ik het verzoek van een van de kinderen of ik een ritueel wilde doen bij de bijzetting van hun broertje in het graf van hun moeder.
Hij vertelde dat bij het graf van hun moeder het hem opeens duidelijk werd dat moeder en zoon niet apart begraven zouden moeten zijn. Hun overleden broertje was altijd in het hart van moeder blijven leven. Ze moesten weer samen worden gebracht. Daarom hadden ze met de uitvaartverzorger, die de uitvaart van moeder had geregeld, overlegd hoe ze het beste hun broertje vanuit Zwitserland naar Nederland konden krijgen.
Drie weken later was het zover. In de auto van een broer stond het heel kleine witte kistje op de achterbank. Hij en zijn zussen droegen het kistje naar het graf van moeder. Onderweg daar naar toe klonk het lied: ‘Schaduwkind’ van Mission Grace.
Dit lied had het leven van moeder en zoon altijd verbonden. Bij het graf vertelde ik een kort verhaal dat betrekking had op het weer samen zijn van moeder en zoon.
Daarna legden de kinderen twee harten gemaakt van blauwe en witte rozen op het kistje. Een groot wit hart dat moeder symboliseerde en een kleiner blauw hart dat precies in het grote hart paste en dat hun broertje verbeeldde. Zo kwamen moeder en zoon weer samen. Het grote hart nam de taak van de bergen over; in liefde omhelzen en beschermen.
Dit alles verwoordde ik in het zelfgeschreven gedicht ‘In eeuwigheid verbonden’. waarmee we de plechtigheid afsloten.
Heel stil verliet iedereen de begraafplaats. Het was goed zo.