Corona

Het parochiesecretariaat belt met de vraag of ik de komende week een uitvaart kan doen. Mijn agenda laat het toe. De gegevens worden mij toegestuurd en ik bel de familie om de uitvaart voor te bereiden.

Vader is overleden aan corona. Moeder heeft het ook opgelopen en verblijft nu in een verpleeghuis. Een dochter vertelt me dat moeder waarschijnlijk corona-vrij is op de dag van de uitvaart. Die is 9 dagen na het overlijden gepland. Maar bidden en hopen dat het gaat lukken want bij de kerk zijn ze streng; er komen geen corona-patiënten binnen, ook geen direct nabestaanden.

De dochters zijn gewoon, met mondkapje op, bij moeder op bezoek. Ik geef aan dat een bezoek voor mij in het verpleeghuis onder deze omstandigheden geen optie is en dat ik ook liever niet thuis kom bij een van de dochters vanwege het besmettingsgevaar. Dat is geen probleem. ‘We kunnen toch beeldbellen?’ Dat kan. Ik denk aan Zoom, Teams of Skype. Maar daar kunnen de dochters niet mee overweg. Gewoon beeldbellen via de app moet toch ook kunnen? Vooruit, laten we het proberen.

Op het afgesproken tijdstip zit ik aan de keukentafel met mijn mobile op een stapel boeken om goed in beeld te zijn terwijl ik alle gegevens en het levensverhaal noteer. In een flits zie ik de gezichten van de dochters voorbij komen en dan zie ik alleen moeder een beetje onderuit gezakt op bed zitten. Ze kijkt vermoeid en vervreemd. Ik begrijp het helemaal. Je man verliezen en tegelijkertijd corona krijgen is niet niks.

Ze is al wat ouder en niet meer zo goed te verstaan. Ook de lijn knarst en piept aan alle kanten. De dochters doen hun best om het levensverhaal goed te vertellen. Niet altijd versta ik het goed. Soms vraag ik door en soms laat ik het er maar bij, anders loopt het gesprek niet meer.

De dochters en moeder willen graag dat ik de hele afscheidsdienst verzorg. Ze willen geen woordje spreken of kaarsen aansteken. Ook wil niemand het gedachteniskruisje ophangen. Als je weet dat het motto van mijn bedrijf: ‘Ieder draag een steentje bij’ is, dan wordt mijn verzuchting vast wel begrepen. Maar ik respecteer hun keuze.

Uiteindelijk heb ik genoeg gegevens om het gesprek te beëindigen en het afscheid inhoud te gaan geven. Eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in. Zo weinig eigen inbreng heb ik zelden meegemaakt. En ik moet het doen met informatie waarvan, gezien de slechte verbinding ik maar hoop dat ik die goed heb verstaan.

Op de dag van de uitvaart is mevrouw weer gezond en wel in de kerk. Ook de dochters hebben zich nog laten testen. Alles is oké. Het afscheid loopt soepel. Bij de overweging ga ik interactief te werk wat betekent dat ik gewoon vragen stel als iets niet helemaal duidelijk is. Na het moeizame beeldbellen is dat een uitkomst. De ervaring leert dat nabestaanden dit erg op prijs stellen. Ze voelen zich daardoor erg betrokken. Ook hier gebeurt dat.

Het koor zingt de sterren van de hemel. Alle teksten sluiten naadloos aan elkaar en vormen zo een prachtig geheel. Mijn angst voor een saaie uitvaart veranderde in een uitvaart waarin er iets gebeurde dat ons oversteeg. De liefde voor de overleden vader werd voelbaar in alles wat er gebeurde. Het is een van de meest eenvoudige maar daardoor prachtigste uitvaarten geworden waarin ik ooit ben voorgegaan.

Dat de familie het ook zo heeft gevoeld blijkt direct na afloop van het afscheid. Moeder komt naar me toe gelopen. Ik leg mijn hand op mijn hart en buig in haar richting. Maar ze pakt me bij mijn handen en bedankt me uit de grond van haar hart. ‘Dit is precies zoals vader het gewild had. Wat ben ik blij dat u dit zo mooi hebt gedaan!’ Zodra de familie vertrokken is ga ik naar het ontsmettingspompje achter in de kerk om mijn handen grondig te wassen. Ik ben het niet meer gewend om aangeraakt te worden. Maar wat ben ik er blij mee!